شعر روباه و زاغ

زاغکی قالب پنیری دید                             به دهن برگرفت و زود پرید

بر درختی نشست در راهی                       که از آن می گذشت روباهی

روبه پر فریب و حیلت ساز                          رفت پای درخت و کرد آواز

گفت به به چقدر زیبایی!                           چه سری چه دمی عجب پایی!

پر و بالت سیاه رنگ و قشنگ                      نیست بالاتر از سیاهی رنگ

گر خوش آواز بودی و خوشخوان                    نبدی بهتر از تو در مرغان

زاغ می خواست قار قار کند                         تا که آوازش آشکار کند

طعمه افتاد چون دهان بگشود                       روبهک جست و طعمه را بربود

                                                                                               حبیب یغمایی